THE TRUTH OF LIFE

THE DAY COMES,WHEN I DIE,
MANY FEEL SAD AND MANY CRY.
I LIE ON THE GROUND,DRESSED IN A WHITE SHROUD,
COOL AND CALM ON THE FACE, UNEFFECTED BY THE CROWD.

MY RELATIVES AND FRIENDS,ALL GATHER AT MY PLACE,
THEY MOURN FOR SOME REASON,WHICH I COULD NOT GUESS.
SOME WEEP THROUGH THEIR MINDS,SOME WEEP THROUGH THEIR HEARTS.
THEY ARE JEALOUS OF MY PEACE, AS THEY CAN'T TROUBLE ME NOW.

SOME RELATIVES AND FRIENDS, WHO LOVED ME A LOT,
CARRIED ME OUT OF MY HOUSE, TO A CREMATORIUM.
THEY SET ME ON FIRE, AND WAITED TILL I AM BURNT.

THEN THEY CRIED FOR HOURS,FOR DAYS AND WEEKS,
SOME CRIED FOR THE FRIENDSHIP, THAT I COULDN'T CARRY ON.
SOME CRIED FOR THE RELATIONS, THAT WERE ALL BROKEN DOWN.
THEIR WAS A SELFISH MOTIVE, BEHIND THEIR CRYING,
THEY LOVED ME A LOT, BUT I SHOWED NO SUCH SIGN.

I FELT VERY SAD, ON SEEING THEM CRY.
I FOUND THAT I WAS JUST AN ACTOR OF A SKIT,
MY TIME WAS OVER, AND I HAD TO SPLIT.
SUDDENLY, I REMEMBERED THE AIM, FOR WHICH I WAS THERE,
I NEVER BOTHERED OF IT, WHEN THE TIME WAS THERE.

IT WAS MY DEATH, WHICH MADE ME REALISE
THAT I WAS SO ATTACHED, TO THIS MARVELLOUS PLAY OF LIFE.
AND FORGOT THE AIM,TO SEARCH THE ALMIGHTY,
WHO IS THERE WITH US,BUT IN DISGUISE.
MY DEATH MADE ME REALISE, THIS TRUTH OF LIFE..

ARE YOU THERE....GOD?
ARE YOU THERE?

I SEARCHED NOWHERE,
THROUGH PENANCE OR PRAYER,
FOR I WAS NOT SURE
WHETHER,ARE YOU THERE?
OR JUST NOWHERE.

MANY SAY YOU EXIST,
SOME SAY YOU ARE IN PRIESTS,
SOME SAY YOU ARE IN NATURE,
SOME SAY YOU ARE IN CREATURES.

WITH THOUSANDS OF NAMES,
THEY CALL UPON YOU,
AND ARE DIVIDED WITH EACHOTHER
WITH RELIGIONS,JUST FOR YOU.

THEY FIGHT EACHOTHER,
THERE OWN HUMAN FRIENDS,
TO PROOVE THAT THE NAME,
THEY WORSHIP IS THE BEST.

NOW THE TIME HAS COME,
FOR YOU TO APEAR,
PLEASE CONFIRM TO ME,
THAT YOU ARE HERE.

COME,TEACH THESE MEN,
THAT RELIGONS ARE NONE,
ONLY HUMANITY IS THE RELIGION,
SINCE YOU ARE ONLY ONE.....

હ્યદય ઉપવન બની ગયું, તમે આવ્યા પછી,
મન મધુવન બની ગયું, તમે આવ્યા પછી,
જીવન મારું હતું વેરાન વગડા જેવું,
ખંડેર હવે ભવન બની ગયું, તમે આવ્યા પછી,
પ્રેમ પારસમણિ છે થઇ ખાતરી મને,
કથીર કંચન બની ગયું, તમે આવ્યા પછી,
લાખો દુઃખોથી ભરેલી મારી જિંદગી હતી,
સુંદર જીવન બની ગયું, તમે આવ્યા પછી,
તમારો પ્રેમ પામી ધન્ય બની ગયો,
દિલ પાવન બની ગયું, તમે આવ્યા પછી...

'તમે ', 'તમે' ફ્ક્ત તમે જ છો,
મારા હ્યદયમાં દસ્તક દેનાર 'તમે' છો,
મારાં સ્વપ્નોમાં-વિચારોમાં હરહંમેશ રહેતા 'તમે' જ છો,
મારી આંખોના દરેક પલકારે આવતા-જતા'તમે' જ છો,
મારી આંખોના દરેક વહેતા અશ્રુમાં 'તમે' જ છો,
મારા તન-મનમાં રોમ-રોમમાં સમાયેલા 'તમે' જ છો,
મારા હ્યદયને હચમચાવનાર,
ભાન ભુલાવનાર-મારી ઊંઘ બગાડનાર 'તમે' જ છો,
જાગતાં-ઊંઘતાં,ઊઠતાં-બેસતાં,
મારા મનને વલોવનાર 'તમે' જ છો,
મારા જીવનમાં ઓજસ પાથરનાર 'તમે' જ છો,
દૂર-દૂર રહીને મારા મનને તડપાવનાર પણ 'તમે' જ છો,
'તમે','તમે' ફક્ત તમે જ છો....

આ પ્રેમની રમત પણ કમાલ છે,
હાર હોય કે જીત એક સરખી ધમાલ છે,
નિરાળા એના નિયમ નિરાળી એની ચાલ છે,
હારેલા તો ઠીક તેમાં જીતેલા પણ બેહાલ છે....

શ્વાસમાં વિશ્વાસ જ્યાં ભેળો મળે એ પ્રેમ છે,
આશનો અવકાશ જ્યાં પણ શૂન્ય છે એ પ્રેમ છે.

હક, અપેક્ષા, શક, અહમ્ ના પંક ની વચ્ચેથી કોઈ,
પદ્મ સમ નિર્મળ અગર ખીલી શકે એ પ્રેમ છે.

બેકરારી વસ્લ માં, પીડા વિરહ માં કત્લની,
એટલું સમજી શકો કે કેમ છે એ પ્રેમ છે.

‘તું નથી’ ની વાસ્તવિક્તા કષ્ટ દેતી બંધ થઈ,
શ્વાસમાં, ઉચ્છવાસ માં બસ, તું વહે એ પ્રેમ છે.

બાદબાકી તુજ ની, તારાં સ્પર્શ, યાદો, સાથની,
શેષ મારામાં પછી જે પણ બચે એ પ્રેમ છે.

શબ્દ થઈ મુજ શ્વાસ માં બસ તું સદા વહેતી રહે,
આ ગઝલ શબ્દો નથી કંઈ, આ જે છે એ પ્રેમ છે.

રાત આખી બેકરારી થઈ મને ડંસતી રહે,
ને સવારે શબ્દ થઈ ચૂમે મને એ પ્રેમ છે.

તુ ચાલી ગ ઇ જીવનમાંથી તો ક્યુ આભ ફાટ્યુ?
થાય છે અસર ઢેફાને પાણીથી કાળમીંઢ પીગળતા નથી.
એટલી સલાહ આપી શકું બચીને રહેજે અમારાથી
છીએ એક ગ્રહણ, લાગી જાય તો પછી ટળતા નથી.
ભુલથી પણ સામે ન આવતી આવતા જન્મે,
નનામી સાથે કદી નફરતના બીજ બળતા નથી.
થોડી મુશ્કેલી પડે અને ખરી પડે એ નાજુક સિતારા
અમે એ સુર્ય છીએ જે સંધ્યા સમયે પણ ઢળતા નથી.
આજે ખબર પડી પ્રેમમાં પણ લાયકાત જરૂરી છે.
સરિતા જ સક્ષમ હોય, સરોવર સાગરમાં ભળતા નથી.
હવે જ મારો જિંદગી સાથે સાચો ઘરોબો થયો
ગાંઠ બંધાઇ હતી કે ખોવાયેલા રત્નો મળતા નથી.

દરિયામાંથી મોજા કાઢી નાખશો તો બાકી શું વધશે?
પંખીડાની પાંખો કાપી નાખશો તો બાકી શું વધશે?
એક જ ચીજ બાકી રહી ગઇ છે સકળ જગતમાં
બ્રહ્માંડની પહોળાઇ માપી નાખશો તો બાકી શું વધશે?
આચ્છાદિત રહેવા દો એમને ગુમનામ રહેવા દો
ભુતકાળને ઝાપટી નાખશો તો બાકી શું વધશે?
પહેલી જ વાર આવ્યા હોય બાદશાહ, બેગમ, ગુલામ
શ્વાસોના પત્તાને ચીપી નાખશો તો બાકી શું વધશે?

લે, આ મને ગમ્યું તે મારું
પણ જો તને ગમે તો તારું!

મારું, તારું ને ગમવું પણ,
લાવ,લાવ કરીએ સહિયારું!

તું જીતે ને થાઉં ખુશી હું,
લેને, ફરી ફરીને હારું!

ઈટ્ટા-કિટ્ટા એક ઘડીના,
બાકી સઘળું પ્યારુંપ્યારું!

હસિયેં રમિયેં મીઠું લાગે,
થૂ, આંસુ તો લાગે ખારું!

ગીત હોય તો શીદ અબોલા,
તું ઝીલી લે, હું લલકારું!

રમિયેં ત્યાં લગ હાથ રમકડું,
મોજ મહીં શું તારું-મારું!

ખીલીને સોળે કળાએ ઝળહળે છે ચાંદની,
કંઈ ને કંઈ બહાને ફરી તુજને અડે છે ચાંદની.

વાટ થઈ વગડામાં નક્કી તું જ પથરાઈ હશે,
એટલે તો ચોતરફ આ ટમટમે છે ચાંદની.

ચંદ્રના અરમાન વેરાયા હશે શું સૃષ્ટિમાં?
ફોજ તારાઓની લઈને નીકળે છે ચાંદની.

છે ઊછીનું તેજ તોયે ઠારતું, ના બાળતું,
લેણ-દેણીની રસમ ગર્વિત કરે છે ચાંદની.

આ અમાવસ બારમાસી થઈ મને પીડી રહી,
ચાંદ સમ તું ગઈ એ દિ’થી ક્યાં ઊગે છે ચાંદની ?!

શ્વાસમા મુજ તેજનો લય થઈ ગઝલ રેલાય છે,
જ્યારે-જ્યારે શબ્દને મારા અડે છે ચાંદની.

હોય મારો દાખલો ને તું મથે, તાળો મળે,
શક્યતા પૂરી છે ત્યાં સરવાળે ગોટાળો મળે.

મધ્યમાં જે શાંત છે, કાંઠે એ ફીણાળો મળે,
વાતમાં દરિયાની કોની વાતનો તાળો મળે !

પારદર્શક કાચ થઈને બહાર ક્યાં નીકળ્યાં તમે ?
આ નગર છે, અહીં શુકનમાં કાંકરીચાળો મળે.

આજે જે ડાળે હો જામી ભીડ ટહુકાઓની ત્યાં,
શક્ય છે ત્યાં કાલે ના માળો, ના ગરમાળો મળે.

રાહ નીરખે છે સદીઓની નપુંસક ફિતરતો,
આ સદીને ક્યારે એનો માટી મૂંછાળો મળે ?

શક્યતાઓ શ્રાપ પામી વાંઝણી હોવાનો જ્યાં,
એ જ મારા ઘરમાં ઈચ્છાઓ બચરવાળો મળે.

ઓઢીને સુરતીપણું ખુલ્લા ફરે છે શબ્દ સૌ,
ચેતજો ! આગળ ગઝલમાં શક્ય છે, ગાળો મળે.

માંગું અગર હવા ય તો કહેશે કે તાણ છે,
દુનિયાથી મારે સાવ નવી ઓળખાણ છે.

શબ્દો છે શ્વાસ મારા અને કાવ્ય પ્રાણ છે,
ચારેતરફ આ લોહીમાં અક્ષરની આણ છે.

સિદ્ધાર્થમાંથી હર ક્ષણે ગૌતમ બનું છું હું,
લોહીનું શબ્દે-શબ્દે કલમમાં પ્રયાણ છે.

ઇંદ્રિયના આ ઢોરને કાબૂમાં કરશો કેમ?
દરવાજા છોને બંધ હો, ખુલ્લી ગમાણ છે.

અણઆવડતનું બહાનું હવે કેમ કાઢશો?
ઊભા છો જ્યાં આ પાણી તો ઢીંચણસમાણ છે.

બોલે જો હોઠ જૂઠું, સીધું આંખમાં જુઓ,
વર્ષો જૂનો ઇલાજ છે પણ રામબાણ છે.

બે-ચાર શ્વાસ સુધીની તકલીફ છે બધી,
આગળ પછી આ રસ્તામાં સીધું ચઢાણ છે.

આશાઓ પર પાણી ફરી જતાં વાર નથી લાગતી
કિનારે આવી ડૂબી જતાં વાર નથી લાગતી
જીતનો જલસો માનવાની ઉતાવળ ન કર
જીતેલી બાજી હારી જવામાં વાર નથી લાગતી
તારી ઊંચાઇનું નાહક અભિમાન ન કર
કે મિનારોને તૂટી જવામાં વાર નથી લાગતી
બાંધ્યો છે માળો તો જરા દિલથી જતન કર
કે માળાને પીંખાઇ જતાં વાર નથી લાગતી
માણી લે હર એક પળ તું આજે
આંખોને મિંચાઇ જતાં વાર નથી લાગતી.

હૈયે હરખ ઘણોય થાય છે
કે આજે પરિક્ષા પૂરી થાય છે
ચાલો વગાડીએ ઢોલ-નગારા
કે આજે પરિક્ષા પૂરી થાય છે
ઉજાગરાથી આંખો છે રાતી
મારી મહેનતની ચાડી ખાતી
છતાં થાક ના અનુભવાય છે
કે આજે પરિક્ષા પૂરી થાય છે
ફગાવી દફતર પાટી પેન
હું ચાલ્યો રમવા એન-ઘેન
હવે ગણવેશમાં ડાઘા થાય છે.
કે આજે પરિક્ષા પૂરી થાય છે
હવે તો છૂટથી હરીશું-ફરીશું
વહેતા પવનની સાથે રમીશું
સમયનું બંધન ના જણાય છે
કે આજે પરિક્ષા પૂરી થાય છે

કોઇની પણ વાતમાં પડતો નથી,
એટલે હું કોઇને નડતો નથી.

જે ઘડીએ જે મળ્યું મંજૂર છે,
ભાગ્ય સાથે હું કદી લડતો નથી.

કોણે છલકાવ્યા નજરના જામને,
આમ તો હું જામને અડતો નથી.

હામ હૈયામાં છે મારા એટલે,
ઠોકરો ખાઉં છું પણ પડતો નથી.

પૂછે છે જ્યારે તું, 'હું કેવી લાગું';
એક બે ત્રણ ગણી, હું ચોખટ ભાણી ભાગું.

જો કહું 'જેવા પણ છો એવા ગમો છો',
તો કહે છે 'તમને પૂછવું જ નકામું'.

'સારી' કહું તો કહે, 'વખાણતાંય આવડતું નથી',
ને છેડે જંગ જો ના ગમતો જવાબ હું આપું.

તુ ખુલ્લે આમ કહે, મારામાં ડ્રેસિંગ સેન્સ નથી,
હું ખાનગીમાં પણ એવું કહેતા ગભરાવું.

તને જોઇએ એવુ, હોય સૌ નજરો તારા પર,
ને ગુસ્તાખી સમજે મારી, નજર જો બિજૂ ઉઠાવું.

બિજાંને તો ટોકે, ન બનતા જોરૂ ગુલામ;
ને મને જાહેર માં તુ આંગળીયે નચાવું.

બિજાની આ શાયરી હોત તો તુ હસી લેતી,
પરાક્રમ મારું છે જાણી, દાણા-પાણી છોડાવું.

હસી-મજાક માં 'દેવ', લખતાં લખી તો નાખ્યું,
હવે કયામાત નો વખત વિચારી, તત-પપ થઇ જાવું

જેની સાથે જોડાયુ હતું એ નામ જાણીને શું કરશો તમે?
નાહકની અમારા જ હિસ્સાની વેદના અનુભવશો તમે.
બે-ચાર પંક્તિ વાંચતા જ દેખાય છે ઝળઝળીયા આંખમાં
નથી વાંચવું પ્રીતપુરાણ પુરુ થતાં ચોધાર રડશો તમે
આંખોમાં આશ, ફેફસામાં શ્વાસ લઇ હજી બેઠો છે વિશાલ
જીવન તો ગયુ એનું, મરણ સુધારવા કરગરશો તમે.
મિત્રભાવે વણમાગી સલાહ આપું છુ કબુલ રાખજો
પ્રેમ ન કરતાં, નહી તો મારી જેમ રઝળશો તમે

પ્રેમનો એકરાર કરવામાં જરાક મોડો પડ્યો
એમનું દિલ જીતવામાં જરાક મોડો પડ્યો
બંધ દરવાજો ખખડાવીને તેઓ ચાલ્યા ગયા
સ્વપ્નમાંહેથી આંખો ખોલવામાં જરાક મોડો પડ્યો.
મૌનને પણ વાંચવમાં હતો વિશાલ કાબેલ
આંખના ઇશારા સમજવામાં જરાક મોડો પડ્યો
વર્ષોની તમન્ના હતી જેની જીંદગીને એ
મરણ હાથતાળી આપી છટક્યું જરાક મોડો પડ્યો

આમ તો હું શુન્યમાં રહેલો વિસ્તાર છું શબ્દ નહી પણ શબ્દમાં રહેલો ભાર છું સમજવા છતાંએ એટલું જ સમજ્યો તમારી વાતમાં કે સદા તમારી સમજની બહાર છું....

તમે આઘા ખસો તો કેટલો લંબાય છે રસ્તો
નિકટ આવો તો આંખોમાં સમાતો જાય છે રસ્તો

તમે ચેતાવતા રહો છો છતાં પણ ઠેશ વાગે છે
તમે સામે હો ત્યારે ક્યાં મને દેખાય છે રસ્તો

કહો આ આપણા સંબંધની ના કઈ રીતે કહેશો?
કે મારે ત્યાંથી નીકળી આપને ત્યાં જાય છે રસ્તો

તમારી સોબતી છે એ, તમે આ ટેવ પાડી છે
નજરથી દૂર જઈને એટલે સંતાય છે રસ્તો

જતો’તો એમને ત્યાં, એ રીતે સામા મળ્યા તેઓ
પૂછીપૂછીને પુછાયું કે આ ક્યાં જાય છે રસ્તો

જતું રહેવું તમારું પગ પછાડીને જતું રહેવું
અહીં હું ખાલીખમ બેઠો અને પડઘાય છે રસ્તો

પ્રતીક્ષા નહિ કરો તો પણ એ કરવાની ફરજ પડશે
જુઓ ‘નાદાન’ બારીમાંથી ખુદ ડોકાય છે રસ્તો

ભીખુભાઈ ચાવડા ‘નાદાન’

સૂતાં હશો તો ખ્વાબમાં આવી જઇશ હું.
સારા બદનમાં ફૂલ થઇ મહેંકી જઇશ હું.

એકાંત જ્યારે સાલશે મારા અભાવનું,
કાગળ થઇને ક્યાંકથી પહોંચી જઇશ હું.

આકાશ તારી આંખનું ખૂલતું જતું હશે,
સૂરજની જેમ એ મહીં ઊગી જઇશ હું.

તારી ઘણી ય ‘હા’ હતી ‘ના’ના લિબાસમાં,
કહેવા હવે જો ‘ના’ હશે, જીરવી જઇશ હું.

- કૈલાસ પંડિત

ઘડીમાં રીસાવું, ખરાં છો તમે.
ઘડીમાં મનાવું, ખરાં છો તમે.

ન પૂછો કશું યે, ન બોલો કશું યે,
અમસ્તા મુંઝાઓ, ખરાં છો તમે.

ન આવો છો મળવા, ન ઘરમાં રહો છો,
અમારે ક્યાં જાવું, ખરાં છો તમે.

હતી ભાગ્યરેખા, ભુંસાઇ ગઇ.
નવી ક્યાંથી લાવું, ખરાં છો તમે.

યાદ તારી આવતાં જ,
ચૂપચાપ રડી લઉં છું હું.
સપનામાં તું સતાવે તો,
રાતભર જાગી લઉં છું હું.
તું નજરે ન પડે તો તારી,
તસવીર જોઇ 'લઉં છું હું.
રિસાઇને તું ચાલી જાય તો,
દિલને મનાવી લઉં છું હું.
યાદોથી હું ક્યાં લગી જીવું ?
ક્યારેક તો પ્રત્યક્ષ આવી જા તું...


આર.એચ.રાણા

યુગો પછી જોવા મળશે ચિર-પરિચિત ચહેરો
સંભાળજે ઓ દિલ મારા! એ આવે છે.
ગંભીરતા તો એને લગીરેય ગમતી નથી
બની જા ઓ દિલ આવારા! એ આવે છે.
ઝરણ બની ફૂટી નિકળશે સમય-શીલા પરથી
નદી, સંકોચી લે ધારા! એ આવે છે.
પૂનમની રાત છે અને ચંદ્ર નથી ઊગ્યો?
ચિંતા ન કરો સિતારા! એ આવે છે.
ક્ષણ માટે આવશે ક્ષણમાં ચાલી જશે
થંભી જાઓ પલકારા! એ આવે છે.
પદરવ સાંભળતી વખતે ખલેલ ન જોઇએ કોઇ
બંધ થઇ જા ધબકારા! એ આવે છે.

આ દુનિયામાં જિંદગી જીવવી કંઇ સહેલી નથી
છતાં કહું ચુ ઊકલી ન શકે એવી પહેલી નથી
સાચવીને સમજીને જીવી જજો હરેક ક્ષણ એની
હસ્તરેખાની ગુલામ થઇને હથેળીમાં વસેલી નથી
માનુ છુ કોઇ ગુલાબ ચમનની જેમ મહેકેલી નથી
દાનવીર કર્ણની માફક અલગારી, અલબેલી નથી
ચીજને મૂલવવાનો અધિકાર સોંપ્યો છે સમયને
મફતમાં સઘળું ધરી દે એવી કંઇ ઘેલી નથી
આકાશને અડકે છે એ, ધરતીને અઢેલી નથી
ઇશ્વરનો આભાર, શરાબની જેમ છકેલી નથી
એમ ન માનશો કે મોતથી ડરુ છું હું
થોડું કરજ બાકી છે દેહનું એટલે હડસેલી નથી

સજન મારી પ્રિતડી સદીઓ પુરાણી
ભુલી ના ભુલાશે… પ્રણય કહાણી
સુહાગણ રહીને મરવું, જીવવું તો સંગમાં
પલપલ ભીંજાવું તમને, પ્રિતડીના રંગમાં
ભવોભવ મળીને કરીએ, ઉરની ઉજાણી
સજન મારી પ્રિતડી…
જીગર ને અમીની આ તો રજની સુહાગી
મળી રે જાણે સારસની જોડલી સોભાગી
છાયા રૂપે નયનને પિંજરે પુરાણી
સજન મારી પ્રિતડી…
સજન મારી પ્રિતડી સદીઓ પુરાણી
ભુલી ના ભુલાશે… પ્રણય કહાણી
જનમોજનમની પ્રિતી દીધી કાં વિસારી
પ્યારી ગણી તેં શાને મરણ પથારી ?
બળતાં હ્ર્દયની તેંતો વેદના ન જાણી….
સજન મારી પ્રિતડી…
ધરા પર ઝુકેલું ગગન કરે અણસારો
મળશે જીગરને મીઠો અમીનો સહારો
ઝંખતા જીવોની લગની નથી રે અજાણી
સજન મારી પ્રિતડી…

સ્વાર્થી સંબંધોની આ દુનિયામાં,
આપણા સંબંધને છે અનોખી દુનિયા,

યુગ યુગના સથવારે બંધાયેલો,
એક-બીજાના વિશ્વાસે બંધાયેલો.
એક-બીજાની તરસ છીપાવતો,
એક-બીજાના સુખ-દુઃખની સંગાથે પાંગરેલો,
એક-બીજાના શ્વાસના તાંતણે બંધાયેલો,
એક-બીજાના બોલના સહારે ભવસાગર તરતો,

એવો છે આ આપણો સંબંધ,
જે છે બધા સંબંધમા ન્યારો,
લાગે આ હ્યદયને બહુ પ્યારો,
લાગણીઓને તાંતણે બંધાયેલો,
ઉરની ઉર્મીઓને ઉછેરતો...!

નામ ના આપી શકાય એવો આ આપણો પ્રેમ,
શબ્દો અને કલ્પનાઓ કુંઠીત થઇ જાય છે..
જાણે બ્રહ્નાંડની દરેક ઉર્મીઓ..
કુદરતની દરેક લીલા..
ઇશ્વરનું સનાત્તન સત્ય,
જેવો આ પ્રેમનો સંબંધ આપણો...!!

સહજ મળ્યું તે લીધું, મેં તો સહજ મળ્યું તે લીધું,
બળબળતા ઝરણાનું પાણી અમરત માની પીધું !

આવળ-બાવળનાં ફુલોમાં રુપ ગુલાબી દીઠાં,
વનવગડામાં ભમતાં લાગે ચણીબોર પણ મીઠાં !
ક્ષણ ક્ષણ જીવને ડંખે એવું કરમ ન એકે કીધું…….સહજ.

ચપટી મળ્યું તે ગજવે ઘાલ્યું,મણની લાલચ છોડી
આતમને અજવાળે મેં તો ધરમ-ધજાયું ખોડી !
આડો-અવળો મારગ મેલી જાવું છે ઘર સીધું !…સહજ.

એક ગુજરાતી નાટક નો સંવાદઃ

એક ગુજરાતી નાટક નો સંવાદઃ

નાટકઃ સમ્રાટ હર્ષ

હર્ષઃ દેખાવ બદલ્યે દુર્જનોના દાવ બદલતા નથી,
સમય બદલે છતાં સ્વભાવ બદલતા નથી.
શશાંકઃ વાજિંત્રના ઉસ્તાદના કંઈ તાલ બદલતા નથી,
સિંહ કેરી મુછના બાલ બદલતા નથી,
સર્પ છુપ્યા પછી એના ખયાલ બદલતા નથી,
અમે બદલશુ અમારા હાલ બદલતા નથી.
કલ્યાણીઃ પત્ની તણો છે ન્યાય, સામે પતિનો અન્યાય છે,
સ્ત્રીને મળે સન્માન ત્યા નીંદા પતિની થાય છે,
તમારી અપકિર્તીમા ઈજ્જત અમારી જાય છે,
તમે શરમાતા નથી,આ ચુડીઓ શરમાય છે.


જો તમને આ ડાયલોગ ગમ્યો હોય તો "જય ભવાની" એટલે કે "દેવ" ને તમારૉ અભિપ્રાય આપશો..
જય માતાજી

આપણી વચ્ચે કશું એવું નથી, એવું નથી,
હોય તો પણ એ તને કહેવું નથી, કહેવું નથી.

છે નકી ઝાકળ સરીખો પ્રેમ વેચાતો અહીં,
દર્દ બીજાનું હવે લેવું નથી, લેવું નથી.

રોજ ઊગે ચાંદ- સૂરજ આ ધરા અજવાળવા,
શ્વાસનું તો કાયમી જેવું નથી, જેવું નથી.

હું નજર ઢાળી ધરા પર એમ બસ ફરતો રહું,
પ્રેમનાં એ દર્દને સ્હેવું નથી, સ્હેવું નથી .

ક્યાં મળે છે પાત્ર એવું, કે બધું આપી શકું,
ભીતરી ઝવેરાતને દેવું નથી, દેવું નથી.

- હરીશ પંડ્યા

છે ઘણા એવા કે, જેઓ યુગને પલટાવી ગયા,
પણ બહુ ઓછા છે, જેઓ પ્રેમમાં ફાવી ગયા.

દુર્દશા જેવું હતું, કિંતુ સમજ નો’તી મને,
દોસ્તો આવ્યા અને આવીને સમજાવી ગયા.

હું વીતેલા દિવસો પર એક નજર કરતો હતો,
યાદ કંઈ આવ્યું નહીં, પણ આંસુઓ આવી ગયાં.

મેં લખેલો દઈ ગયા; પોતે લખેલો લઈ ગયા,
છે હજી સંબંધ કે, એ પત્ર બદલાવી ગયા.

‘સૈફ’ આ તાજી કબર પર નામ તો મારું જ છે,
પણ ઉતાવળમાં આ લોકો કોને દફનાવી ગયા ?

- સૈફ પાલનપુરી

તારી યાદ આવે છે.
સ્કોર્લ કરું મારી જુની યાદો ને,
હાઇપરલિંક થઇ ને તું સામે આવે છે.

એક એક મીનિટ તારી યાદ આવે છે,
સ્ક્રીન સેવર ની જેમ તું સામે આવે છે.

બેસુ છું કામ કરવા
મિનિમાઇસ કરું છું મારી બધી વિનડોને,
ડેસટોપ ની જેમ તું સામે આવે છે.

ડીલીટ કરુ છું એ યાદોની ફાઇલ ને
પન થોડી થોડી વારે એ રીસાઇકલ બિન માથી પાછી આવે છે.

શટડાઉન કરું છું મારી સીસ્ટમ
તો પન શટડાઉન મેસેજમાં તું આવે છે.

સ્કેન કરું છું મારી હારડડીક્સ ને
વાઇરસ બનીને તું સામે આવે છે.

મૌસમ વિહોણા કોઇ વાદળાની જેમ, અમે ઓગળેલા ધુમ્મસની ઝાંખમાં
મેળા-વેળાની તમે વાતો વાગોળોને, દરિયા ઊભરાયા કરે આંખમાં

થોક થોક પત્રોના બાંધેલા ભારાને છોડ્યા તો નિકળ્યા સંભારણા
સુકાભઠ્ઠ ખેતરમાં ચાડિયાની સાક્ષીએ લીધેલા કેવા ઓવારણા
ઝાંકળીયા સમણાં તો આવે ને જાયે ભલા, તેડે પણ કોણ હવે કાંખમાં
મૌસમ વિહોણા કોઇ વાદળાની જેમ, અમે ઓગળેલા ધુમ્મસની ઝાંખમાં

વાંઘ વાંઘ ઊછળતા પ્રિત્યુના મોજાને પકડ્યાતો ફીણ વળ્યા ખારા
ઇર્ષાના તિર વડે સોસરવા વિંધાયા, રુઝાસે કેમ કરી ઘારા
શ્વાસોમાં શ્વાસ ભરી સારસની જેમ અમે ઉડેલા ઇચ્છા લઈ પાંખમાં
મૌસમ વિહોણા કોઇ વાદળાની જેમ, અમે ઓગળેલા ધુમ્મસની ઝાંખમાં
મેળા-વેળાની તમે વાતો વાગોળોને, દરિયા ઊભરાયા કરે આંખમાં

ભુત અને ભવીશ્યના બે ખીલા પર,
લટકતી જીંદગીમાં હું મારી ‘આજ’ને શોધું છું.

ભુતકાળના ખીલા પર ટાંગ્યા છે આંસુઓ,
નીરાશાઓ, પરાજય અને પસ્તાવા વચ્ચે
બે ચાર ખુશી- તોરણ.

ભવીશ્ય પર છે રંગીન મેઘધનુશ્યો,
અગણીત મહેચ્છાઓ અને શેખચલ્લી-સપના,
અને વચ્ચે છુપાયેલો અણજાણ્યો ડર.

‘આજ’માં છે મીશ્રણ બન્નેનું
’આજ’માં છે સંઘર્શ.
‘આજ’ને સુક્ષ્મદર્શક કાચથી તપાસતાં તો
તે ‘ગઇકાલ‘ બની જાય છે.
કલ્પનાની સોનેરી ઉશામાં વીહરતાં ‘આજ’
‘આવતીકાલ’ બનીને ઉભી રહે છે.

તેથી જ ક્યારેક ‘આજ’
નીરસ અને નીર્જીવ લાગે છે.

‘આજની ઘડીમાં જીવો’ તેમ કહેવું તો સહેલું છે.
પણ ગઇકાલ, આજ અને આવતીકાલ
મળીને તો જીવનરેખા બને છે.

- રુચા જાની

Mareez ni gazals

કેવી મજાની પ્રેમની દીવાનગી હશે,
કે જ્યાં ‘મરીઝ’ જેવો સમજદાર પણ ગયો.

એના ઈશારા રમ્ય છે, પણ એનું શું કરું-
રસ્તાની જે સમજ દે અને ચાલવા ન દે !

મુજ પર સિતમ કરી ગયા મારી ગઝલના શેર,
વાંચીને એ રહે છે બીજાના ખ્યાલમાં.

એકાદ હો તો એને છુપાવી શકું, ‘મરીઝ’ !
આ પ્રેમ છે ને એના પુરાવા હજાર છે.

લેવા ગયો જો પ્રેમ તો વહેવાર પણ ગયો,
દર્શનની ઝંખના હતી, અણસાર પણ ગયો.

હું કયાં કહું છું, આપની ‘હા’ હોવી જોઈએ,
પણ ના કહો છો એમાં વ્યથા હોવી જોઈએ.

એ ‘ના’ કહીને સહેજમાં છટકી ગયાં ‘મરીઝ’,
કરવી ન જોઈતી’તી ઉતાવળ સવાલમાં.

કમાલ કરે છે

કમાલ કરે છે
એક ડોસી ડોસાને હજી વ્હાલ કરે છે.

ડોસો જાગે ત્યારે ચશ્માં આપે
અને બ્રશ ઉપર પેસ્ટને લગાડે,
લોકોનું કહેવું છે કે ડોસીને આમ કરી
ડોસાને શાને બગાડે ?
મસાલા ચા અને ગરમ ગરમ નાસ્તો
ડોસી ડોસાનો કેવો ખ્યાલ કરે છે?

નિયમ પ્રમાણે દવા આપેછે રોજ
અને રાખે છે ઝીણું ઝીણું ધ્યાન,
બન્નેનો સંબંધ તો એવો રહ્યો છે
જાણે તલવાર અને મ્યાન.

દરમ્યાનમાં બન્ને જણ મૂંગાં મૂંગાં
એકમેકને એવાં તો ન્યાલ કરે એ.

કાનમાં આપે એ એવાં ઈન્જેકશન
કે સિગરેટ શરાબ હવે છોડો,
ડોસો તો પોતાના તાનમાં જીવે
કયારેક વહેલો આવે કે ક્યારેક મોડો.

બન્નેની વચ્ચે વહે આછું સંગીત
પણ બહારથી ધાંધલધમાલ કરે છે.

ડોસો વાંચે અને ડોસીને મોતિયો
બન્ને જણ વચ્ચે આવો છે પ્રેમ,
લડે છે,ઝગડે છે,હસે છે, રડે છે,
જીવન તો જળની જેમ વહેતું જાય એમ.

દોસ્ત જેવી દીકરીની હાજરીમાં બન્ને જણ
ઘરની દિવાલને ગુલાલ કરે છે.
-સુરેશ દલાલ